Για πάντα στην καρδιά μας Λυμπερόπουλε

Δεν υπάρχουν αντίο στον... δρόμο της ΑΕΚ και του Νικόλα Λυμπερόπουλου. 


«Για πάντα στην καρδιά μας Λυμπερόπουλε»...
Αυτό είναι το σύνθημα που τραγουδάνε οι οπαδοί της ΑΕΚ όταν αντικρίζουν τον αγαπημένο τους παίκτη να πατάει στο χορτάρι φορώντας την τιμημένη κιτρινόμαυρη φανέλα. Το ίδιο έντονα και παθιασμένα θα τραγουδούσαν το: «Για πάντα στην καρδιά μας Λυμπερόπουλε», αν τον έβλεπαν και με άλλης ομάδας τη φανέλα.

Αυτό αισθάνθηκα την ανάγκη να γράψω (κι) εγώ... Για πάντα στην καρδιά μας, Λυμπερόπουλε. Όχι μόνο σ’ εμάς τους ΑΕΚτσήδες που κατάφερες να κερδίσεις και να σε κερδίσουν μέσω μιας σχέσης που βασίστηκε στην ειλικρίνεια και στην προσφορά.

Ο «Λύμπε» είναι ο τελευταίος (κατά την ταπεινή μου άποψη) μεγάλος ποδοσφαιριστής της Ελλάδας (μαζί με τον Δέλλα) και ταυτόχρονα ένας από τους λίγους που στερήθηκαν πολλά γιατί ετσί απλά αποφάσισαν κάποιοι άλλοι για εκείνον... Ένας παίκτης που θα μας λείψει για την ποιότητά του, την ποδοσφαιρική του ευφυΐα, τον χαρακτήρα του και το ήθος του.

Έχουμε μία ολόκληρη αγωνιστική σεζόν για να πούμε αντίο στον τεράστιο «Λύμπε» και είμαι σίγουρος πως αυτό θα κάνουμε όλοι οι λάτρεις του ποδοσφαίρου. Γιατί ο συγκεκριμένος Κύριος το τίμησε και με το παραπάνω με την παρουσία του στα ελληνικά (και όχι μόνο) γήπεδα. Υπόδειγμα επαγγελματία ποδοσφαιριστή, ο οποίος αρέσκεται να βάζει πάνω και από το προσωπικό του συμφέρον το συναίσθημα.
Δεν πρόκειται για το τελευταίο κείμενό μου για τον Λυμπερόπουλο, μια και με την κλάση του και τις ποδοσφαιρικές του αρετές θα μας υποχρεώσει και φέτος, στο τελείωμα της σπουδαίας του καριέρας, να γράψουμε αρκετά κείμενα για την (ποδοσφαιρική) χάρη του. Απλά ένιωσα την ανάγκη να γράψω αυτό το: για πάντα στην καρδιά μας (όλων των ποδοσφαιρόφιλων) Λυμπερόπουλε... Θαρρώ πως καταλαβαίνετε απόλυτα τι εννοώ...

Όσο για τα πολλά τρόπαια που του στέρησαν με τον άλφα ή τον βήτα τρόπο, το μόνο που μπορώ να σημειώσω είναι πως δεν έχουν καμία (μα απολύτως καμία) αξία μπροστά στον άνθρωπο και τον ποδοσφαιριστή Λυμπερόπουλο. Φαντάζομαι πως κάπως έτσι θα αισθάνεται κι ο ίδιος. Αν όχι ας το σκεφτεί καλύτερα... Θα αντάλλαζε με πρωταθλήματα όλα όσα έχει δώσει στο ελληνικό ποδόσφαιρο και στις ομάδες που αγωνίστηκε ή ακόμη και το ήθος και την ποιότητά του; Σίγουρα όχι...

Στην περίπτωση του Νίκου Λυμπερόπουλου ταιριάζει απόλυτα το: δεν υπάρχουν αντίο στο δρόμο μας και ειδικά σε ό,τι αφορά τη σχέση του με την ΑΕΚ. Υπάρχει το τέλος μιας σπουδαίας ποδοσφαιρικής καριέρας και η αρχή μιας συνεχούς προσφοράς σε διαφορετικό πόστο, προκειμένου να βγουν ξανά κερδισμένοι και οι δυο.

Ο Μεσσήνιος παικταράς (έτσι για να θυμάμαι πώς τον χαρακτήριζα απ’ όταν έπαιζε στον Παναθηναϊκό κι εγώ ήμουν... απέναντι) θα ήταν κατάλληλος για να αναλάβει ακόμη και την προεδρία της ΠΑΕ ΑΕΚ, αλλά προσωπικά θα τον ήθελα τεχνικό διευθυντή στην Ένωση, το απόλυτο αφεντικό του ποδοσφαιρικού τμήματος. Έτσι ώστε σε ένα-δυο χρόνια αφού θα έχει αναλάβει το πόστο του τεχνικού διευθυντή, να συνεργαστεί ξανά με τον Τραϊανό Δέλλα που θα ήθελα (σαν τρελός) να είναι ο επόμενος προπονητής της ΑΕΚ για σειρά ετών. Αυτά για τώρα «Λύμπε», αλλά θα επανέλθουμε όλοι μας, μια και το όμορφο ακόμη κι αν το ζηλεύουν κάποιοι, απλά το σέβονται και το αναγνωρίζουν...

ΥΓ. Για τις στιγμές που μας έκανε να γελάσουμε, να ουρλιάξουμε, να πανηγυρίσουμε, να φωνάξουμε, να τραγουδήσουμε το όνομά του αλλά και να κλάψουμε (όπως τότε με τις φωτιές...) και για όλα εκείνα που μας έκαναν να τον αγαπήσουμε θα γράψω όταν πρέπει, όταν θα έρθει η ώρα που θα (μας) αποχαιρετίσει τον κόσμο (ανεξαρτήτως ομάδας) που αγάπησε και τον αγάπησε...

Άρθρο του Γ.Τσακίρη στο gazzetta.gr